Podczas jednej z rozmów z Andrzejem rodzi się myśl, aby wreszcie stworzyć biografię zespołu. Proponuję, że ja to zrobię, i... zaczynam pisać książkę o BAJMIE. Beta z Andrzejem udzielają mi wywiadów na wyłączność. Dopingują. Podczas tych rozmów klaruje się koncepcja książki: będzie pełna ciekawostek i opowieści muzyków, którzy mają przyjemność pracować w BAJMIE. Odsłaniam nieco ich życie prywatne, pokazuję takich, jakich jeszcze nie znacie. Udaje mi się porozmawiać także z większością artystów, którzy w trzydziestoletniej historii grupy mieli okazję pracować z Beatą i Andrzejem. Z muzykami spotykam się w jednej z lubelskich restauracji. Pytań pada dużo. Odpowiedzi również. Koncerty, podróże, studia nagrań... W pogawędkach ze mną odkrywają zarówno swoje osobiste, jak i zawodowe "ja". Często zaskakują szczerością, opowiadając o różnych zdarzeniach, wpadkach związanych z artystycznym życiem. Miejscami są powściągliwi - dyplomatycznie milczą lub wymownie się uśmiechają. Ich wspomnienia uzupełniam wieloma zdjęciami, które pochodzą ze zbiorów prywatnych artystów, oraz fragmentami artykułów prasowych i plakatami z lat osiemdziesiątych. Prawdziwe rarytasy. [Fragment książki]

Marek Dutkiewicz - dziennikarz, podróżnik, niedoszły filmowiec - to przede wszystkim autor legendarnych przebojów, takich jak "Szklana pogoda", "Windą do nieba", "Chodź, pomaluj mój świat", "Dmuchawce, latawce, wiatr", "Za ostatni grosz" czy "Jolka, Jolka, pamiętasz".

"Jolkę..." podczas festiwalu Przystanek Woodstock odśpiewało siedemset tysięcy ludzi i niewykluczone, iż fakt ten zachęcił jej autora do spisania tych mocno niekonwencjonalnych wspomnień.
Czy chcecie się dowiedzieć, jakie okoliczności sprawiły, że autor został hodowcą trawy, a także dilerem w Londynie?
Jak zostaje się DJ-em w Bangkoku? Czemu nie powiódł się wywiad z Czesławem Niemenem? Jak skończyła się realizacja filmu spod polarnego kręgu?
Jaka była geneza pieśni "Panno Pszeniczna" i "Windą do nieba"? W jakich okolicznościach zaginęła córka Andrzeja Mleczki?
Na te palące pytania odpowiada Marek Dutkiewicz. O wzlotach i upadkach autora, o kolorach i zapachach PRL-u traktuje ta książka. Jolka pamięta! A więc zanurkujmy w ten świat.

Kora - kobieta fascynująca, a nawet więcej: kobiecość sama, kobiecość wolna, nieokiełznana i ekspresyjna. A więc: Kora pisze o sobie, dziecku w sobie, kobiecie w sobie, o życiu kobiety i o facetach oraz o sprawach naprawdę ważnych. Pisze również o sprawach mniej ważnych. Bo któż zna kryteria tego, co naprawdę w życiu ważne? Ta książka to krótka biografia, zapis pewnego etapu intymno-publicznego życia, ale przede wszystkim opis istotnych warstw naszej rodzimej kultury. To jeden z kluczy do jej zrozumienia, równie niezbędny jak "Wesele" Wyspiańskiego czy "Ferdydurke" Gombrowicza. To również klucz do zrozumienia fenomenu samej Kory. A kto nie przeczyta, ten trąba!
(Magdalena Środa)